Tekst MAAIKE OLDE OLTHOF Fotografie MARTIN DIJKSTRA | 3 minuten
Als 15-jarige hoorde ik mam aan mijn vader vragen: “Frans, ik heb een mooi jurkje gezien bij die boetiek, weet je wel. Waar we gisteren langsliepen. Kan ik dat kopen of zal ik wachten tot het einde van de maand?” Hij antwoordde dat ze dat prima kon doen, ze hoefde er niet mee te wachten. Zij had destijds de leeftijd die ik nu heb, en een parttimebaan. Het waren haar eigen centen dus. Maar in financiën of geldzaken, van jezelf of een ander, was zij totaal niet geïnteresseerd. “Dat doet en regelt je vader thuis.”
Dat gaat mij niet gebeuren, wist ik op dat moment. Geen haar op mijn hoofd die eraan dacht dat ik aan een man ging vragen of ik iets kon kopen. Puur omdat hij ‘onze’ geldzaken regelt. Je wil daar toch zelf de controle over? Mijn vader voedde me geldbewust op. Geld was er zeker om uit te geven maar ook om een noodpotje van aan te maken. Je moest werken voor je geld, dat deed ik al op mijn veertiende. Ik had een bijbaantje in de bieb, was ‘s avonds receptioniste bij een bejaardentehuis en ik ben tijdens mijn studie alfahulp geweest.
Toch ging het langzaam een andere kant op toen ik een vaste relatie kreeg. Hij werd de vader van mijnkinderen en is inmiddels al tien jaar mijn ex. In relaties ben ik voor gelijkwaardigheid en in de liefde ga ik uit van vertrouwen. Als je elkaar zo liefhebt, en besluit voor een gezin te gaan, sta je niet graag stil bij ‘wat als het fout gaat’. Hij had een betere baan, in termen van geld. Hij verdiende een hoop, beduidend meer dan ik. Dus toen onze eerste dochter geboren werd, was het bijna automatisch zo dat ik minder zou gaan werken. We spraken er kort over. Dat ik in salaris flink achteruitging nam ik voor lief, we hadden het toch breed genoeg?
Stom dat ik totaal niet nadacht over wat er gebeurt als je uit elkaar gaat, iets wat zich jaren later afspeelde. Uiteindelijk trok ik, als alleenstaande moeder die een deel van haar salaris had ingeleverd, aan het kortste financiële eind. Niet alleen stond ik bijna op straat maar ook de kwaliteit van mijn leven, en die van de kinderen, ging behoorlijk achteruit. Het heeft jaren gekost om die achterstand in te halen. Op mijn 45e kocht ik eindelijk een eigen huis. Het is een stuk kleiner dan ik gewend was te wonen. Maar het is zoals René Froger het ooit zong, een plek onder de zon. Ik ben er trots op dat ik hard terug gebokst heb. Het is alleen ontzettend jammer dat ik überhaupt heb moeten boksen.
Het meeste spijt heb ik van de aanname dat het ‘allemaal wel goed komt’, mocht je uit elkaar gaan. Ik had financieel veel onafhankelijker in die relatie willen staan. En vergis je niet: onafhankelijk betekent niet alleen ‘ik heb altijd mijn eigen centen’ maar ‘ik kan gewoon overeind blijven staan, mocht het huwelijk of de relatie klappen’. Het betekent precies weten hoe je wel of niet aan je partner gelinkt bent qua pensioen, hypotheek en bankzaken. En ja, heel romantisch is het niet om daar uitgebreid samen over te praten. Maar geloof me, het is écht nodig als je later niet in levenskwaliteit wil inleveren.
Laat het een wijze les zijn: praat over hoe je je financiële leven voor je ziet als je eventueel uit elkaar gaat. En kóóp die jurk zelf, omdat je precies weet hoe de financiële zaken ervoor staan.
Meer inzicht?
Wil je inzicht in jouw bestedingspatronen en zien waar jij ruimte hebt om te sparen check dan je Bourgondisch Leven Index (BLI). Dat is de eerste stap om te zien hoe jij er financieel voor staat.
Maaike Olde Olthof is schrijver en columnist bij LINDA.nl. Ze is auteur van Wat een Scheidboek. Het rommelige co-ouderschap en het single veertigplus zijn, geven genoeg inspiratie voor een roman of twaalf. Ook heeft ze twee tienerdochters in huis, een gloeiende hekel aan huishoudelijke taken en misschien wil ze haar financiën wel beter op orde hebben dan nu het geval is. Hoe zit het eigenlijk met haar pensioen? En wat betekent de komst van het nieuwe pensioen?
