Tekst MAAIKE OLDE OLTHOF Fotografie MARTIN DIJKSTRA | 3 minuten
Het gekke is dat ik op mijn 49e het woord pensioen nog steeds met mijn ouders associeer. Dat is en blijft de Boomer-generatie die zich decennialang het apelazarus werkte in de hoop na hun 65e lekker met de pootjes omhoog te kunnen zitten. Met als ultieme doel: je vel bruin laten bakken tijdens kerst in Benidorm of op langverwachte wereldreis met je pensionado-wederhelft. Laveloos genieten tot de dood jullie scheidt. Dat type pensioen was voor hele volksstammen een gouden, ontspannen stip aan hun keiharde werkhorizon.
Dat een groot deel van de Boomers de pensioengerechtigde leeftijd niet eens haalde omdat ze zich letterlijk doodwerkten, of vlak na hun pensioen het loodje legden (zoals mijn ooms), is ook een feit. Het deed me als twintiger beseffen dat ik een baan moest vinden die dagelijks plezier zou geven. Een leuke dagbesteding die niet als écht werk voelt. Aan een pensioen dacht ik op die leeftijd overigens helemaal niet. Ik voelde de urgentie niet en zag het ook een beetje als een voorgehouden worst. Wellicht haalde ik, net als mijn ooms, die leeftijd niet eens. Wie weet lag ik ruim voor mijn 60e al in een doodskist of was ik op mijn 40e juist multimiljonair. Je weet nooit hoe het leven gaat, toch?
Toegegeven, ik leefde met de dag en wilde niet te veel achterom óf vooruitkijken. Tot ik kinderen kreeg, in een scheiding terechtkwam en het onvermijdelijke langzaam onder ogen moest zien: dat ik ouder werd en meer financiële verantwoordelijkheden dan ooit tevoren had. Gelukkig heb ik een baan gevonden die niet als werk voelt, ik ben een beetje met het schrijven getrouwd. Dus de vraag is of ik ooit écht stop met werken, zolang mijn brein functioneert en m’n vingers kunnen typen, ben ik niet van plan de pen neer te leggen.
Het pensioen was nimmer een heikel onderwerp bij mijn salarisbesprekingen. Sterker nog: ik meen me te herinneren dat het nooit ter sprake kwam tijdens sollicitatiegesprekken. En dat is best jammer. Waarom is het een ondergeschoven kind? Omdat niemand graag over z’n oude dag nadenkt? Juist de laatste jaren is er rondom pensioenen zoveel veranderd en is het noodzakelijk je erin te verdiepen.
En zo moeilijk is dat niet. Om het voor de gewone burger (zoals ik) makkelijker te maken kun je bijvoorbeeld op mijnpensioenoverzicht.nl zien wat je tot nu toe aan pensioen hebt opgebouwd. En door je geboortedatum in te vullen weet je ook meteen wat je verwachte AOW-leeftijd is, de mijne: 68. Volgens de berekeningen kan ik medio 2043 mijn eerste AOW krijgen. Dat lijkt ver weg maar de tijd vliegt, is mijn ervaring. In 2043 is de oudste dochter 34 jaar. Ik ga ervoor zorgen dat zij tegen die tijd haar pensioen netjes geregeld heeft. Gelukkig kan ik nog op mijn talent en werk bouwen en wissel ik business af met pleasure; de pootjes gaan soms nu al omhoog.
Wil je weten wat je aan pensioen hebt opgebouwd?
Maaike Olde Olthof is schrijver en columnist bij LINDA.nl. Ze is auteur van Wat een Scheidboek. Het rommelige co-ouderschap en het single veertigplus zijn, geven genoeg inspiratie voor een roman of twaalf. Ook heeft ze twee tienerdochters in huis, een gloeiende hekel aan huishoudelijke taken en misschien wil ze haar financiën wel beter op orde hebben dan nu het geval is. Hoe zit het eigenlijk met haar pensioen? En wat betekent de komst van het nieuwe pensioen?
