Tekst MAAIKE OLDE OLTHOF Fotografie MARTIN DIJKSTRA | 3 minuten
“Zeg, hoe zit het eigenlijk qua geldzaken?” “Eh pardon?” vroeg Jules, mijn partner. Hij klonk meer verbaasd dan beledigd. “Nou, hoe ziet jullie financiële leven eruit?”, ging de therapeut verder. “Dat zit goed. Daar hoef je je niet druk om te maken. We zitten hier toch voor hele andere problemen, dacht ik”, antwoordde Jules resoluut. Hij werkte toen al zo’n vijftien jaar als piloot. Dat hij alsnog ieder dubbeltje drie keer omdraaide was niet omdat het gezinsleven zoveel kostte, maar omdat weinig uitgeven in zijn systeem zat.
De kinderen waren jong en onze verhouding slecht dus gingen we, als ultieme lijmpoging, in relatietherapie. We vroegen ons beiden af of het een goede zet was. Therapeut Kees, die zijn oer-Nederlandse naam zowel aan website als praktijk had gegeven, stelde zich bij de eerste sessie aan ons voor als Karan. Ik keek hem beduusd aan. “Het is de tweede naam die ik mezelf heb gegeven, na een openbaring op een retraite. Het komt uit het Sanskriet.”
Zo zweverig als die naam was, zo nuchter bleken de sessies. Toen Kees tijdens de therapie het magische geldwoord noemde werd ik juist getriggerd openheid van zaken te geven.
“Ik vind eigenlijk niet dat het zo goed zit”, sprak ik mijn wederhelft tegen. “Ik maak me daar druk om. “Heb je financiële zorgen?”, vroeg de therapeut.
“Nee, in onze relatie is geld meer een geheim. Het is bij Jules volledig in nevelen gehuld. Ik weet, ondanks dat we acht jaar bij elkaar zijn niet eens wat hij verdient, en hij weigert het te zeggen. De gedachte is dat ik wellicht alleen maar op z’n geld uit zou zijn.” Jules ontweek oogcontact en zuchtte. Maar ik was nog niet klaar.
“Hij is eigenaar van het huis, dat hij kocht toen we net een jaar samen waren. Dat snapte ik destijds. Maar nu zijn we een gezin met kinderen en wil ik meebetalen. Al is het maar naar rato. Zo bouw ik zelf niks op. En hij weigert erover te praten.”
“Mmm…” zei Kees bedenkelijk. “Dat lijkt me van jou een vrij normale behoefte.” Vervolgens richtte hij zich tot Jules: “Wat houdt jou tegen?” “Het risico”, antwoordde Jules vrijwel meteen. “Mijn ex heeft toen we uit elkaar gingen het een en ander op de spits gedreven, waardoor ik veel geld kwijt was. Iets met overwaarde van het huis, dat op onze naam stond maar waar ze zelf nooit aan meebetaalde.”
Nadat Kees het verhaal aanhoorde vatte hij het na een lange stilte als volgt samen. “Dus Maaike moet bloeden voor wat jij je door je ex hebt laten aandoen?” Ik mocht Kees wel.
“Kijk, ik hoef niet te weten hoeveel jullie verdienen. Maar ik vraag het omdat er in liefde en geldzaken vaak parallellen zijn. Iemand die spaart en vreest voor te veel uitgaven bij de partner zal niet alleen de hand op de knip houden maar automatisch ook in liefdeszaken op de rem willen staan. En iemand die een gat in de hand heeft is op relationeel vlak eerder geneigd overdadig liefde te geven en kan minder goed ontvangen.” Het kwartje viel. Als ik vroeger het gevoel kreeg dat ik keihard voor mijn schamele salaris moest werken zat ik, niet toevallig, ook in een relatie waar ik als enige zwoegde voor minimale liefde.
“Communiceren over geld”, zei Kees, “is misschien niet sexy maar wel cruciaal voor een gezonde liefdesrelatie.”
De therapie lijmde niks, het deed juist inzien dat we niet bij elkaar pasten. Jules en ik zijn al jaren uit elkaar. De scheiding verliep redelijk netjes, zonder grote ruzies. Er was slechts een geschil dat bijna voor de rechter uitgevochten moest: de geldzaken.
Maaike Olde Olthof is schrijver en columnist bij LINDA.nl. Ze is auteur van Wat een Scheidboek. Het rommelige co-ouderschap en het single veertigplus zijn, geven genoeg inspiratie voor een roman of twaalf. Ook heeft ze twee tienerdochters in huis, een gloeiende hekel aan huishoudelijke taken en misschien wil ze haar financiën wel beter op orde hebben dan nu het geval is. Hoe zit het eigenlijk met haar pensioen? En wat betekent de komst van het nieuwe pensioen?
